Gewoon door de dagelijkse gesprekjes met anderen, voel ik wat er nu leeft. In mij.
In alle situaties, alle uitdagingen die nu op mijn pad komen.
Er is 1 ding wat daarin telkens naar boven komt.
Iets wat ik steeds voel, wat me telkens sterkt.
Het besef: Ik heb altijd een keus.
Deze keus maakt dat ik me geen slachtoffer voel.
Ongeacht wat een ander met me doet of tegen me zegt.
Niemand is verantwoordelijk voor mijn beleving.
Wat er ook gebeurt,
Mijn gedachten, mijn gevoel.. creëer ik zelf.
Dat is een besef. Geen opdracht.
Ik wil het niet naleven als in een harde- standvastige -vorm.
Nee, het is meer een wens.
Mild en zacht voor mezelf.
Als een veld waarin ik continu mag aftasten en bewegen.
Ongelofelijk wat een meesterschap en kracht dat geeft!
Dat wil niet zeggen dat ik dingen in het leven niet moeilijk vindt.
O...echt wel! en ik zit er middenin.
Maar ik voel inmiddels wat ik energie wil geven.
Wat me werkelijk verder brengt, wat me voedt.
Dus wijs ik niet meer naar de ander.
Dus oordeel ik niet meer over de ander.
Als ik die neiging krijg, is dat een duidelijk signaal.
Tijd om eens rustig naar mezelf te luisteren.
Dat wil ook niet zeggen dat ik alles van een ander, zomaar bij me laat binnenkomen.
Dat is ook een keus. Gebaseerd op eigenwaarde.
Zo bescherm ik mijn energie.
Ik voel en weeg af, of dat iets mijn aandacht (nog) verdient.
Ja. Klopt. Dat alles kost me tijd en het is soms veel.
Het is soms moeilijk boven mijn eigen emoties uit stijgen,
om zo te kunnen zien wat er nu eigenlijk gebeurd.
Zeker als het me flink raakt.
Maar het is nooit verspilde moeite. Nooit.
Het is fantastisch, met een lach en een traan.
En het brengt me altijd verder.
Verbeter de wereld? Ik begin maar bij mezelf.
Dat is wat ik nu in deze tijd te doen heb.
Ik mag er voor gaan zitten. Letterlijk.
Soms 5 minuten. Soms 2 dagen.
Totdat ik voel wat de ander raakt in mij.
Welke wond er zit, waar het vandaan komt.
En het belangrijkste: Wat het nu nodig heeft.
Zo geef ik mezelf de tijd en ruimte om dingen te helen.
Zo ervaar ik de vrijheid om compleet mezelf te zijn.
Dat is mijn kracht.
Ik ben niet arrogant en ik ben ook niet naïef.
Ik weet dat het leven nog van alles voor me in petto heeft.
En ik ken ook zijn onvoorspelbaarheid.
Juist daarom denk ik.
Daarom schrijf ik het op. Nu.
Nu ik in mijn kracht ben.
Nu ik enorm dankbaar ben, deze energie in mezelf te voelen.
Net als een boom.
Deze woorden zijn als voeding, sterken mijn wortels.
Mocht het ooit weer eens echt flink gaan stormen.
Zodat ik dan kan blijven staan en toch kan meebewegen.
Zodat ik dit kan lezen als het eventjes niet vanzelf gaat.
Zodat ik het me steeds weer kan herinneren.
Ik heb altijd een keus.
Mij-mering van Ieke
15 mei 2024
Comments